صفحه محصول - پیشینه تحقیق مثبت نگری و مثبت اندیشی

قسمتی از متن:

مثبت ‏اندیشی
 دو راه برای نگریستن به دنیا وجود دارد اول- نگریستن به دنیا از پشت لنز «چه چیز غلط و نادرست است». این روش را انتخاب نمایید در پایان روز شما درباره خودتان و درباره هر چیز و هر کس پیرامون خودتان احساس ناکامی، ناامیدی ‏می‏نمایید. دوم- نگریستن به دنیا از پشت لنز«چه چیز درست است». این نوع نگریستن را انتخاب نمایید در این صورت شما در طول روز شرایطی را ایجاد خواهید نمود که مملو از انرژی مثبتی ‏می‏باشد که برای دستیابی به آنچه برایتان مهم است به آن نیاز دارید در حقیقت مثبت‏اندیشی یک ایده جدید نیست (پاترسون ، 2006).
کویلیام مثبت‏اندیشی را این گونه تعریف ‏می‏نماید: مثبت‏اندیشی یعنی توجه داشتن به امور مثبت در زندگی و نیز نپرداختن به جنبه‏های منفی. مثبت‏اندیشی صرفاً در داشتن افکاری خاص خلاصه نمی شود، بلکه نوعی رویکرد و جهت گیری کلی درباره زندگی است. مثبت‏اندیشی به معنای آن است که تصور خوبی از خویش داشته باشیم، نه آنکه همواره خود را سرزنش کنیم. مثبت‏اندیشی یعنی نیک اندیشیدن درباره ی دیگران و حسن ظن داشتن به آن ها و با دیگران به صورت مثبت برخورد کردن. مثبت‏اندیشی، به این معناست که انتظار داشته باشیم تا در دنیا به بهترین چیزها برسیم و یقین داشتن به این که به خواسته‏های خودخواهیم رسید. مثبت‏اندیشی به معنای برخورداری از تعادل درونی مناسب و حفظ آرامش و خون سردی در مواجهه با مشکلات برای اینکه فرد بتواند انگیزه ی شخصی خود را حفظ کند، به اقدام مناسب بپردازد و از عملی که انجام ‏می‏دهد احساس خوبی داشته باشد، ‏می‏باشد. مثبت‏اندیشی به آن معنا نیست که به مشکلات توجه نکنید یا بی دلیل و به صورت کاذب خوش بین یا به اصطلاح کلی خوش باشید. ایده آل آن است که فرد مشکلات را یادداشت و سپس به جای آن که در حلقه‏های فلج کننده احساسات ناخوشایند، به دام بیفتد، اقدام به حل مشکلات کند (کویلیام 2006، ترجمه براتی و صادقی، 1390).
عموم مردم، خوش بینی را به صورت در نظر گرفتن نیمه پرلیوان، یا دیدن لایه ای براق در هر پدیده، یا عادت به انتظار پایانی خوش داشتن برای هر دردسر واقعی، در نظر ‏می‏گیرند. زاویه «تفکر مثبت» از مثبت‏اندیشی و خوش بینی، بیانگر آن است که خوش بینی مستلزم تکرار عادت‏هایی تقویت کننده با خود است، مانند این که «من هرروز به انحاءمختلف دارم پیشرفت ‏می‏کنم»، یا تجسم آن که همه کارها با موفقیت انجام ‏می‏پذیرد. در تمامی این موارد، تجلیاتی از خوش بینی و مثبت‏اندیشی وجود دارد، اما بااین حال مثبت‏اندیشی عمیق تر از این هاست. پژوهشگران در پی بیست سال کندوکاو، به اساس خوش بینی دست یافتند. مبنای مثبت‏اندیشی و خوش بینی، در عبارات امیدوارکننده یا تجسم موفقیت جای ندارد، بلکه در نحوه ی تفکر مثبت افراد درباره ی علت ها ریشه دارد. هر یک از افراد، در نسبت دادن امور به علل مختلف، علت خاصی دارند که سلیگمن این خصلت شخصیتی را «سبک تبیین » ‏می‏نامد. سبک تبیین در هر فرد، در دوره کودکی شکل ‏می‏گیرد و درصورتی که از خارج، دخالتی در آن اعمال نشود، سرتاسر عمر پابرجا ‏می‏ماند. هر فرد در تبیین این که چرا هر رویداد خوب یابد برای او رخ ‏می‏دهد از سه بعد استفاده ‏می‏کند. تداوم ، فراگیر بودن ، شخصی سازی  (سلیگمن و همکاران، ترجمه داور پناه، 1391).